Het doel was de loutering van de ziel, het inlossen van een schuld of boetedoening bij een relict van een heilige of diens graf. De hedendaagse pelgrim werpt de ballast van de kerk, de verplichting, de sociale en institutionele mores juist van zich af. De pelgrimage is een hoogst persoonlijke, individuele bezigheid die de pelgrim in staat stelt de knellende banden van het bestaan in te ruilen voor vrijheid, geluk en zelfexpressie. In zijn boek ‘Wandelen – Een filosofische gids’ verkent hoogleraar filosofie Frédéric Gros de beweegredenen achter het wandelen. Hij ziet het als een filosofische daad en als een spirituele ervaring. Voorgrote denkers en kunstenaars als Arthur Rimbaud, Friedrich Nietzsche, Mahatma Ghandi en Immanuel Kant stond lopen gelijk aan ademen, het was een manier om gedachten te ontwikkelen of inspiratie op te doen. Monniken liepen onafgebroken van klooster naar klooster zonder zich ergens vast te vestigen, dat gold helemaal voor de bedelmonniken uit dedertiende en veertiende eeuw. Een pelgrim was altijd op doorreis, of zoals een van de kerkvaders schreef; ‘Ons huis moeten we beschouwen als een onderkomen voor één nacht, onze goederen als bepakking die we kunnen afwerpen, en onze vrienden als mensen die we langs de weg zijn tegengekomen.’ Gros zegt daarover: ‘Tijdens een trektocht van een aantal dagen wordt het gevoel je los te maken sterker: je ontsnapt aan de moeilijkheden van het werk, je bevrijdt je van het keurslijf van je gewoontes.’ (...) ‘Om te vertragen is er nooit iets beters verzonnen dan wandelen. Om te wandelen heb je alleen maar twee benen nodig. De rest is onzin.’ Vrijheid is een hap brood, een slok koud water, een weids landschap of een korte ontmoeting. Onthechting, al is het maar voor even, loskomen.
